The Terminal

Hoewel ik altijd al nieuwsgierig was naar hoe Tom Hanks zich voelde tijdens de opnames van “The Terminal” kwam dit logeerpartijtje toch als een complete verassing.
Ik heb een heerlijk weekend gehad in Bremen waar ik sliep bij mijn reismaatje die ik afgelopen februari heb leren kennen in Thailand.
Zo iemand met wie je kan reizen zonder woorden. En hoewel er van romantische gevoelens geen sprake was, vind ik het wel af en toe fijn wakker te worden in een paar stevige armen.

Hoeveel eenzamer was de nacht erna.
Door een vertraging van de eerste trein van Bremen naar Osnabrück miste ik iedere aansluiting en was ik genoodzaakt vijf keer over te stappen en twee uur later dan gepland thuis aan te komen.
Niet onoverkomelijk in ieder geval, ware het niet dat ook de laatste trein niet meer verder zou rijden dan Delft.
Aan gezelschap ontbrak het mij niet en raakte ik aan de praat met een expat uit de UK die er net als ik een passie voor reizen op na hield. Hij bood me zijn bank aan in Den Haag, maar lag ver vanaf het station. En gezien ik de volgende ochtend vroeg wederom richting Schiphol- Rai zou vertrekken leek mij een overnachting op onze grootste luchthaven het meest efficiënt.

Al gauw vond ik een knus plekje in vertrek hal twee achter de lift. Ik had mezelf geïnstalleerd onder mijn legergroene jas en probeerde mijn hoofd en handen warm te houden door mijn adem uit te blazen onder mijn PLO-sjaal.
Het schoot inderdaad door mij heen dat ik er wellicht verdacht uitzag. Mezelf ondertussen afvragend hoe zit het met mijn eigen veiligheid.
“Zijn de mensen om mij heen te vertrouwen?”
Want hoewel ik altijd de grootste bek heb, moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik nog regelmatig denk aan de aanslagen op de luchthaven van Brussel.

Ik begin net weg te doezelen als ik wakker word gemaakt door twee meneren met veiligheidshesjes aan.
Ik vertel hen wat er is gebeurd en mijn keuze om hier de nacht door te brengen.
Ze leggen uit dat vanwege veiligheidsredenen ze dit moeten vragen en eigenlijk niemand zonder ticket of goed verhaal hier mag blijven liggen.
Maar er wordt besloten dat ze een uitzondering maken. De derde etage naast het Panorama cafe is net schoongeveegd en daar ligt niemand meer. Bovendien zal het er iets warmer zijn. Ook vertellen ze erbij waar ik mij ’s morgens kan opfrissen.

Twee uur lang lukte het mij om hier te slapen tot ik bibberend wakker werd van de kou. Ondanks dat ik alle kleren die ik in mijn rugzak had zitten over elkaar heb aangetrokken.
Het werd tijd voor een wandeling. Waar er op de tweede en derde verdieping nog niets te beleven valt is het beneden een en al bedrijvigheid.
Karretjes gevuld met eten worden af en aan gereden naar de AH en La Place en ook wordt de vloer met grote precisie geboend.
Een Spaanstalige dame vind het nodig heur gekrulde haren midden in de vertrekhal met een met water gevulde fles te wassen wat een waterballet veroorzaakt. Duidelijk onder invloed van het nodige lekkers dat Amsterdam onze toeristen biedt. Helaas komt ook dit mijn rust niet ten goede.

Verlekkerd kijk ik naar de vertrekborden met hun tropische bestemmingen.
Ik wil mijzelf opwarmen aan de zon op een wit strand in plaats van hier te liggen op de koude tegels.
Nog anderhalf uur, dan gaan de winkels open. Poets ik mijn tanden en ga ik naar mijn werk. Tien minuten slechts met de Sprinter.

Het is niet de ervaring die ik had gehoopt, noch kwam ik hier de ware tegen of genoot ik van een onbekommerde nachtrust. En hoewel ik niet slapen kan toch blijf ik van Schiphol houden want zij zorgt ervoor dat ik kan blijven dromen.