Als je me eerlijk zou vragen wat ik had willen worden als ik later groot zou zijn dan had je “muze’ als antwoord kunnen krijgen.
Gefascineerd door kunstenaars, hun exhibitionistische levens vol drank en drugs. En natuurlijk prachtige vrouwen die vastgelegd werden met sensuele penseelstreken. Romanticus als ik ben vind ik dit ontzettend intrigerend en had ik graag een van hen willen zijn.
De dame waar poëzie, literatuur of prachtige chansons over werd geschreven. Kleurrijke doeken die werden beschilderd en beeldhouwwerken geboetseerd.
Iemands muze ben ik nooit geworden, een groots en meeslepend leven leiden doe ik des te meer.
Een van de grote leidraden in mijn leven is het overlijden van mijn ouders. Niet alleen omdat ze mij hebben opgevoed maar ook omdat hun overlijden mij gevormd heeft; sterker gemaakt, zelfstandig en mij heeft laten inzien dat je moet leven! Want hoe minder je nog te verliezen hebt, hoe meer er te winnen valt. En sinds ik mij dat realiseer haal ik alles, maar dan ook alles uit het leven.
Leerde te genieten, te reizen en te ontdekken maar bovenal te leven zoals het mijn inziens is bedoeld.
Ik werd mijn eigen muze.
De eerste 29 jaar van mijn leven had ik nauwelijks nog gereisd. Af en toe een weekendje weg, soms een paar weken, maar nooit verder dan Europa. Mijn eerste “reis” was die naar Kuala Lumpur om daar een vriendin te ontmoeten en met haar door Thailand verder te trekken. Een week later zat ik weer thuis op de bank naast vriendlief en twee labradors, ik had heimwee. In 2012 won ik een salescontest en kreeg ik een ticket van mijn werkgever, Dagblad Metro, om een bezoek te brengen aan een van hun andere kantoren. Ik koos die in Sao Paolo, Brazilië, en boekte er gelijk vijf weken bij. Vanaf dat moment was ik verslaafd aan het reizen.
Hierna had ik nooit heimwee meer, enkel nog Fernweh; het verlangen naar onbekende situaties.
Niets maakt mij gelukkiger dan het alles overheersende vrijheidsgevoel van weleer.
Hopelijk ben ik vanaf nu ook jouw TravelMuse!