Er was eens een meisje dat naar NY wilde.
Echter vanwege het feit dat zij vorig jaar vakantie vierde in Iran werd haar Esta afgewezen…
Ondertussen heb ik naar eer en geweten zo’n twintig formulieren ingevuld. Mijn hele stamboom uitgeplozen, mezelf psychisch geanalyseerd op eventuele onhebbelijkheden dan wel rebellerende praktijken en daarna was het wachten geblazen op de uitnodiging van het Amerikaanse Consulaat.
Via het glazen raam word ik gesommeerd mijn paspoort te laten zien. Ik sta op de lijst en de deur wordt voor me geopend.
Mijn tas geïnspecteerd, en nadat ik mij van schoenen, riem en sieraden heb ontdaan kan ikzelf door het detectie poortje.
Met de hele papierwinkel en paspoort onder mijn arm mag ik mij als eerste melden bij een vriendelijke dame die mij complimenteerde met mijn nieuwe jurkje.
Terwijl ik vrolijk doorratel over mijn nieuwste aanwinst van de H&M dat zowel casual als zakelijk te dragen is bedenk ik mij dat ik mij op Amerikaans grondgebied bevind en daar horen nu eenmaal complimenten bij.
Maar daar gaat het nu niet om, ik moet en zal mijn Visa krijgen, wil ik hierna nog lopen flaneren op Fifth Avenue.
De formulieren zijn goedgekeurd en ik mag mij melden bij het eerste loket.
Van beide handen wordt een scan gemaakt en daarna een van beide duimen.
“Five days and leisure”, antwoord ik als mij gevraagd wordt hoelang en waarom ik in de VS zal verblijven.
Ik mag weer plaatsnemen voordat ik word opgeroepen voor het interview.
Stoïcijns zit ik met nog 15 anderen, de een zenuwachtiger dan de ander, CNN te kijken.
Trump verschijnt meerdere malen in beeld en op dit moment vervloek ik hem dat ik door zijn geintje al €135,- armer ben zonder nog maar stap te hebben gezet in het land van de ongekende mogelijkheden.
Op de achtergrond hoor ik iemand geëmotioneerd zijn verhaal doen dat uitmond in een woordenwisseling.
Zijn visa is geweigerd.
Dan ben ik aan de beurt.
Achter het loket zit een lange man van middelbare leeftijd. “How are you?”
“I’m fine and you?” zeg ik inmiddels amicaal terug en geef er een speelse knipoog achteraan.
De eerste vragen worden op me afgevuurd;
Waarom ik in Iran was en met wie, en of ik contact heb gehad met Iraanse militairen.
Ik schud ontkennend mijn hoofd.
En in de States?
Ik vertel dat ik naar NY ga, en ja ook alleen.
“Je vindt het wel leuk hè, solo?”
Het liefst wil ik hem nu allerlei verhalen vertellen over hoe geweldig alleen reizen is maar gelukkig besef ik mij op tijd dat dit wellicht niet de aangewezen plek hiervoor is. Net zo goed als zeggen dat ik nogal een einzelgänger ben zou op dit moment in mijn nadeel kunnen werken.
Ik besluit daarop wijselijk mijn mond te houden.
De volgende vragen betreffen mijn werk.
Ik antwoord dat ik bij JCDecaux werk als accountmanager in buitenreclame.
Of ik dat even wil spellen.
In het Nederlands of Frans het is maar hoe je het bekijkt, lukt dit me al nauwelijks, laat staan in het Engels.
In Rotterdam houd ik het veelal op “De Koot” dat volstaat.
Nu houd ik mijn visitekaartje tegen het kogelwerende glas gedrukt.
Hij begint te lachen.
Have fun dear, your VISA is approved!
Ben jij nu ook in de afgelopen 5 jaar in Iran, Syrië, Irak of Jemen geweest dan zal je Esta aanvraag worden afgewezen.
Wat nu volgt is een nieuwe procedure die een hoop tijd, geduld en geld van je vraagt.
Meer hierover vind je op de site van de Amerikaanse Ambassade.
Zo dien je een hele reeks formulieren in te vullen, zul je nieuwe pasfoto’s moeten maken en volgt er een uitnodiging voor een interview bij het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam.
Ben je dit proces goed doorlopen dan wacht jou vermoedelijk een hele mooie reis naar Amerika.
