Voedselvergiftiging en reizigersdiarree
Normaliter zou ik zeggen; voorkomen is beter dan genezen. Echter als het gaat om voedselvergiftiging of reizigersdiarree; ga er maar vanuit dat het jou ook zal gebeuren, hoe voorzichtig je ook denkt te zijn.
Voordat ik je ga bestoken met horrorverhalen wil ik alvast wat tips van de hand doen.
Ga altijd op reis met een rol wc-papier, maar het liefst van die vochtige doekjes. Na 24 uur diarree is je derrière namelijk behoorlijk schraal en dat vraagt om enige liefkozing.
Plastic zakjes kunnen ook altijd te pas komen, zij het voor je maaginhoud, maar ook omdat als je toch buiten moet toiletteren je het toiletpapier gewoon netjes opruimt. Ditzelfde geldt ook voor tampons, dat trekt dieren aan.
Tegen uitdroging en om je snel wat beter te voelen; ORS, een mengsel van druivensuiker en zouten in een flesje water oplossen. Koop overigens altijd gesealde flesjes water!
Mocht je geen ORS hebben, zout en Cola helpt natuurlijk ook!
Kotsen op grote hoogte
Inmiddels heb ik twee keer echt te kampen gehad met een voedselvergiftiging wat dan ook weer mooie verhalen oplevert.
De eerste keer was in Brazilië, of liever gezegd, boven Brazilië want de ellende begon in het vliegtuig. En dat is niet de meest prettige plek als je in het middelste stoeltje zit en er zich spontaan een retourtje maaginhoud aandient. De eerste golf ging nog prima in het zakje, maar op het moment dat deze zich tot de rand begon te vullen en ik mijn ex probeerde vertellen dat ik zijn papieren zakje ook nodig had was zijn reactievermogen toch trager dan gehoopt. Dit resulteerde in een plakkaat kots op zijn broek, en ja, dat gaat best zuur ruiken op een vlucht van drie uur in een aftandse cityhopper.
Ik had de hoop dat ik nu bevrijd was van alle gif in mijn lijf, maar dit bleek niet het geval. Ook aan de achterkant moest er nog het een en ander geloosd worden. Nu zou er niks aan de hand zijn geweest in een ordentelijk hostel of hotel met een eigen toilet op de kamer. Maar we zaten in een van de meest shabby hostels die Manaus rijk is.
Met uiteraard een gedeeld toilet, een bed dat meer leek op een houten plank met een laken erover en ramen die voorzien waren van tralies.
Bij het ochtendgloren voelde ik mijn darmen al overprikkeld een zweepslag maken en probeerde ik op de tast de wc te bereiken; bezet!
Het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen en ternauwernood vond ik een prullenbak in onze kamer die ik heb omgedoopt tot toilet. Het deed de romantiek niet ten goede komen, maar wat was ik blij dat ik niet alleen was en de rest van de week in de watten werd gelegd met appelsap en Maria-kaakjes.
Eind van de wereld
Na deze ervaring was ik dan ook behoorlijk nerveus dat ik weleens ziek kon worden als ik alleen de wereld ging ontdekken. Een paar jaar later en gelukkig wat solo backpack avonturen verder was het weer raak.
Ook nu verbleef ik niet in een heerlijk riante homestay maar in een hangmatje op het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika, Punta Gallinas, in Colombia.
Vermoedelijk was het de vis. Wellicht niet de beste keus maar ik vond het een verwelkomen afwisseling na dagen van rijst en kip. Het zou mij duur komen te staan.
Stel je een kamp voor met louter hangmatten die ongeveer op een halve meter naast elkaar hangen, zo’n stuk of veertig in vier rijen. Dan kun je voorstellen dat als je daar in ligt, te zwak om nog naar het toilet te rennen, je je behoorlijk opgelaten voelt als je zo’n dertig keer op een nacht je maaginhoud leegt in een plastic zakje en huilt van de krampen wetend dat je het hele kamp zult wakker houden.
Maar geen reden om mij daar druk om te maken. Van alle kanten doken er de meest lieve mensen op om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Terwijl ik lag te klappertanden werd er door iedereen om mijn heen extra kleren en dekens gebracht. Flesjes water met ORS tegen het uitdrogen werden gemaakt, maar vooral kreeg ik heel veel liefde.
Hoe fijn is het om even een aai over je bol te krijgen als je denkt dat je laatste uur is geslagen.
Noem me een hypochonder, maar geloof me; als je op dertien uur van de beschaving in de woestijn ligt te creperen van de pijn doet een beetje extra aandacht je ontzettend goed.
De volgende ochtend ging het iets beter en kon ik mee terug naar de bewoonde wereld.
Voor mij was het een van de momenten dat ik mij realiseerde hoe lief mensen zijn, die net dat beetje schaamte en eenzaamheid wegnemen wanneer je dat het meest nodig hebt.
Inmiddels heb ik zelf velen haren in staarten gehouden, voorhoofden gedept bij zonnesteken, meegeholpen met een arm terug in de kom te krijgen, erop los geknuffeld bij heimwee en weet ik precies te vertellen wat de symptomen zijn bij malaria.
Dingen die helaas zo nu en dan ook bij reizen komen kijken.
Wat zegt dokter Google over voedselvergiftiging?
Wanneer de klachten langer dan 4 dagen aanhouden of de patiënt tekenen van uitdroging vertoont, moet contact met de huisarts worden gezocht. Bij een chemische vergiftiging, bijvoorbeeld door paddenstoelen of schelpdieren, dient u altijd een dokter te raadplegen. (bron: dokteronline.com)
P.S. de foto is genomen in Napels, na een aantal glazen Aperol Spritz. Het spul is al niet te hachelen, laat staan hoe het smaakt bij het naar buiten komen.
