Vliegen, wat voor de ene persoon een ware nachtmerrie is blijkt dit voor de ander een fantastisch avontuur. Ik val duidelijk in de laatste categorie en geniet ook iedere keer weer als die kist de lucht in gaat.
Horror vlucht
Slechts een keer heb ik een horror vlucht gehad. Dat was die op 5 december 2013, van Buenos Aires terug naar Amsterdam. De vlucht begon heel soepel met een lekkere maaltijd. In dit geval een mals stuk vlees met een glas rode wijn ernaast.
Gezien we zouden landen op pakjesavond was het vliegtuig niet helemaal vol en had ik drie stoeltjes naast elkaar tot mijn beschikking. Languit heb ik een aantal uren achtereen kunnen slapen tot het tijd was voor het ontbijt.
Retourtje ontbijt
Nog even tandenpoetsen en een laatste serie kijken tot de tijd was aangebroken om de landing in te zetten.
En toen begon de ellende. Het vliegtuig probeerde te landen maar door een te sterke zijwaartse wind bleek dit niet mogelijk en stegen we weer op. Je kunt van me aannemen dat dit met een behoorlijke turbulentie gepaard ging.
Ondertussen zag ik de vrouw naast mij steeds witter wegtrekken en kwam haar zojuist genuttigde ontbijt retour.
Ik doneerde haar mijn flesje water en sprak haar wat gerustellende woorden toe. Ondertussen was de paniek bij de meeste passagiers toegeslagen. Er werd gegild, door gangpaden gekropen en mensen sloten zichzelf in de toiletten op.
Dit tot grote ergernis van de stewardessen die uit hun huidkleurige panty’s sloften.
Een tweede landing werd ingezet maar ook deze mislukte. En ik moet eerlijk zeggen dat ook ik dacht dat ik mijn laatste uur had geslagen.
“Had ik mijn karma punten verspild door mij in Argentinië zo te laten gaan?”
Hoewel ik niet gelovig ben heb ik mijn rozenkrans die ik van mijn reisbuddy had gekregen erbij gepakt.
Als dit kettinkje ervoor kon zorgen dat we zonder kleerscheuren met de auto door het land konden racen dan moest het mij nu toch ook beschermen was mijn gedachte. Ik wreef Jezus op tot hij glom.
Drie maal scheepsrecht, of vliegrecht
De piloot vertelde over de intercom dat onze veiligheid op dit moment het belangrijkste was en dat wij ons zouden klaar maken voor de volgende landingspoging.
Het gegil bleef toenemen en zelden heb ik zoveel mensen in wanhoop gezien.
Toen de derde poging uiteindelijk lukte was de opluchting dan ook groot.
Er werd geklapt, gejuicht en er rolden tranen van blijdschap. Iedereen wilde de piloten persoonlijk een hand komen geven. Ze hadden het maar mooi gefixt!
Nu ben ik niet gelovig, maar nog altijd als ik in het vliegtuig stap pak ik mijn rozenkransje erbij.
En aai Hem liefkozend over zijn buikje die door het vele wrijven goud is uitgeslagen.
Op een behouden vlucht!
Onderstaand filmpje is het vliegtuig waar ik in zat.
