De afgelopen jaren heb ik behoorlijk wat mooie dingen mee mogen maken op reis. Speciale gebeurtenissen en mensen die me voor altijd bij zullen blijven. Sommige zo speciaal dat ik ze graag met jullie deel.
Liften in Myanmar
Vanuit Hsipaw wilde ik naar Inle Lake. Per minibus een ritje van 8 uur, prima te doen zo op het eerste gezicht. Helaas begaf dit vervoersmiddel het na 50 km. De chauffeurs, twee jongens die ik toch echt onder de achttien schatte gingen al Betel quid kauwend in de weer met schroeven en touwen. Maar helaas, niks mocht baten om dit busje nog aan de praat te krijgen. Ondertussen hadden wij ons vergaard op een kleine boerderij en ons met thee en rum warm gehouden. Maar nadat de schemer begon in te zetten werd het tijd voor een volgend plan; liften.
Binnen vijf minuten stopten er twee vrachtwagens, en werden we honderden kilometers verder gebracht naar de eerst volgende grote stad Mandalay.
We werden getrakteerd op heerlijke Indische zoetigheden terwijl ik samen met twee andere backpackers onder een kleedje lag te genieten van onze chauffeur, die weliswaar niet in het bezit is van een rijbewijs maar wel een gouden strotje dacht te hebben.
Aangekomen in Mandalay gebood onze chauffeur, die inmiddels te moe was om verder te rijden, dat we met hem en zijn vrienden mee zouden eten.
Wat we kregen was onbeschrijfelijk lekker en vooral veel, heel veel eten. Het bier vloeide rijkelijk en er werd meermalen geproost op onze ontmoeting.
Voor ons een redder in nood, voor hem een dusdanig feest dat hij sinds drie jaar weer een glaasje nam om dit vieren. Van de rekening betalen was geen sprake, wij waren tenslotte te gast en ook de volgende ochtend stond hij erop ons te brengen naar het busstation om onze reis te vervolgen.
Van Hammam naar Amman
Ik bedenk dat ik mij eigenlijk geen betere afsluiting van mijn trip kan bedenken en geef me over aan de situatie. Ik mag liggen op de verwarmde stenen en word geschubd, gewassen en geolied, alles onder toeziend oog van mijn partner in crime. We fantaseren hardop dat dit een prachtig concept is voor een dating show en lachen ons kapot. We eten samen nog wat en nemen afscheid. Ik weer terug naar Nederland en hij vervolgt zijn reis verder door Marokko.
Op het moment dat ik een paar weken geleden mijn foto’s van Jordanië op Facebook zette ontving ik een berichtje, want hij bleek ook naar Amman te komen.
Nu geen drie uur, maar drie dagen spendeerde we samen. Het was alsof we elkaar al jaren kenden en hebben een geweldige tijd gehad. Dus naakt met een vreemde, wat kan er beter binden?
Ajax kijken in Iran
Via een VPN verbinding zat ik samen met een vriend in Isfahan klaar om de wedstrijd Ajax-Manchaster te kijken op mijn mobiele telefoon. Want deze wedstrijd was een bijzondere, namelijk de Europa League finale.
Zittend aan de Si-o-Se brug werden we door een groep Iraanse scholieren op onze schouders getikt.
We raakten in gesprek en we vertelden dat we graag Ajax wilden zien.
Dat kon, echter er was een probleem, want hoe graag ze ons bij hen thuis op de campus wilden uitnodigen we waren een gemixt gezelschap en jongens en meisjes zouden apart moeten.
Een andere optie was een café zoeken. Stad en land werd afgebeld op zoek naar een plek waar we op groot scherm de wedstrijd konden bekijken. Er was nog een ‘maar’, er moest ook gegeten worden.
Weigeren kon niet, Iraniërs kennen het begrip ‘Tarof“( een Iraanse etiquette, tarof is een manier is om zowel beleefd als gastvrij te zijn, veel Iraniërs zullen je eten of drinken aanbieden of je uitnodigen om bij hen thuis te komen. In de regel hoor je als je iets aangeboden wordt altijd in eerste instantie te weigeren, pas na de derde keer kun je het aannemen) en daar heb je je maar aan over te geven.
Dus zaten wij halverwege de eerste helft aan heerlijke alcoholvrije Mojito’s en pizza’s met onze nieuwe vrienden.
Helaas zat een doelpunt voor Ajax er niet in. Maar wat een gave plek om voetbal te kijken!
Het dak op in Buenos Aires
In Mendoza, de wijnstad van Argentinië ging ik paardrijden. Dit deed ik samen met een Canadees stelletje dat net in het huwelijksbootje was getreden. Galopperen door de bergen, goed gezelschap, asado oftewel een Argentijnse barbecue en heel veel wijn. Alle ingrediënten voor een perfecte avond waren aanwezig.
Vergeet niet de gaucho Alexandro die op zijn gitaar en met hese stem Pearl Jam, Nirvana en andere grunge nummers ten gehore bracht terwijl wij licht aangeschoten boven op een berg onder de sterren dansten met tranen van geluk die over onze wangen biggelden.
De nacht viel en we gingen ieder ons eigen weg. Waarheen, geen idee. We hadden geen contactgegevens uitgewisseld en de kans dat ik hen ooit nog tegen zou komen was vrijwel nihil.
Totdat ik twee weken later op de laatste dag van mijn reis door Buenos Aires liep en mijzelf wilde trakteren op een laatste Dulche de leche ijsje.
Daar stonden ze weer; mijn pas getrouwde vrienden.
Dat ik vier uur later moest rennen voor mijn vliegtuig kon me voor even gestolen worden.
Ik nam veel liever de uitnodiging aan om naar hun waanzinnige bruidssuite te gaan, op een dak midden in Palermo, met een zwembad! Onvergetelijk!
