De laatste weken lijkt het wel of we overspoeld worden met tragisch nieuws van (jonge) mensen die zijn omgekomen tijdens hun reis. En wat te denken van het indrukwekkende televisieprogramma “Break Free” waar de verhalen worden verteld van jongeren die helaas niet meer levend zijn teruggekomen.
Hoe voorzichtig je ook denkt te zijn, soms kan een misstap al fataal zijn.
Dat een ongeluk in een klein hoekje zit bewijst het verhaal van Ronald Klootwijk weer eens.
Een verslag dat heel veel overeenkomsten heeft met die van de bergbeklimmer in de film “127 Hours“.
Gelukkig kan Ronald het nog navertellen, maar wees altijd voorbereid met bijvoorbeeld deze tips.
Desalniettemin, de meeste ongelukken gebeuren nog altijd thuis. En deze jongen heeft er een mooi verhaal voor in de kroeg bij!
Terug naar de basis
Op 1 augustus 2008 vloog ik naar IJsland met twee vrienden.
Een van de dingen die we van tevoren gepland hadden was een 5-daagse wandeltocht door de onherbergzame natuur van IJsland.
Voor deze trip was het noodzakelijk dat we eten insloegen voor vijf dagen omdat je niets van een winkel of iets dergelijks tegenkomt, bereik met telefoons was er niet….oftewel helemaal back to basic, volledig afgesneden van de buitenwereld.
Toen we aan de tocht begonnen vielen we van de ene mooie verbazing in de andere.
Wat een waanzinnig landschap! Ik kreeg er meer energie van dan dat het wandelen kostte en trok er dan ook telkens weer op uit als we het voor die dag voor gezien hadden gehouden.
Ik wilde zoveel mogelijk zien van het land en al haar facetten.
Meestal deed ik dit samen met een van mijn vrienden, maar op 6 augustus was hij moe en besloot ik in mijn eentje rond 21 uur ’s avonds (het wordt pas om 23.30 uur donker) een klein stukje te gaan hardlopen langs het pad waar we die middag hadden gelopen.
We maakten grapjes: “Hier moet je niet naar beneden vallen, en die gletsjerrivier is vast iets kouder dan de Blue Lagoon van 38 graden”.
Ik zei tegen hen dat ik voor 22 uur terug zou zijn…..Helaas heb ik die belofte niet kunnen inlossen.
Klimmend tussen de rotsen
Daar ging ik dan, op mijn hardlooppantoffels, in m’n korte broek en shirtje, en uiteraard mijn MP3-speler.
Heerlijk genietend, me de koning te rijk voelend in die omgeving totdat ene moment dat ik weg gleed…..
Plotseling hing ik aan een stuk rots, een meter of 9 lager dan ik liep. De adrenaline gierde door m’n lichaam van de schrik.
Toen ik naar beneden keek werd ik er niet veel vrolijker op, want dat was toch een meter of 70.
Ik probeerde uit alle macht omhoog te klimmen, want 9 naar boven was aanlokkelijker dan 70 naar beneden.
Helaas, met m’n hardloopschoenen gleed ik steeds weg waarop ik besloot dat ik dan maar voetje voor voetje naar beneden moest klauteren.
Ik durfde het risico niet te nemen dat ik alsnog in één keer naar beneden zou kukelen.
Daar stond ik dan een half uur later, oog in oog met een woeste gletsjerrivier die net zo hard stroomde als het bloed door mijn aderen.
Aan de overkant zag ik een plekje waar ik de Canyon uit kon klimmen, maar dan moest ik wel door het ijswater en zo geschiedde.
It’s oh so quiet..
Gelukkig kwam ik ongeveer uit op de plek waarop ik hoopte en ben ik gelijk gaan klimmen.
Ik wist dat ik warm moest worden.
Het zou binnen korte tijd donker worden en ik zat al flink in de nesten omdat ik aan de verkeerde kant van dat scheurtje in de aardkorst zat.
Eenmaal boven begon de duisternis in te vallen en probeerde ik een Erasmusbrug naar de overkant en wat straatverlichting erbij te denken, tevergeefs.
Had Moeder Aarde maar een betere rimpelcreme gebruikt, dan was die canyon er ook niet geweest!
Daar sta je dan, van top tot teen zeiknat op een plek waar je niet al te bekend bent, waar het begint af te koelen naar een graad of 5, waar niemand woont, waar je weet dat het weer extreem kan omslaan, waar het net donker wordt, waar je MP3-speler verdronken blijkt te zijn….
Zelfs erg positieve mensen zoals ik lopen dan te foeteren.
Break Free
Boven wonder was ik op wat afgeschaafde vingertoppen na niet gewond en ik was niet van plan om bij de pakken neer te gaan zitten.
Ik ging weer hardlopen om warm en droog te worden.
Ondertussen hoopte dat ik iets van paaltjes zou tegenkomen van de wandeling overdag, dan zou ik altijd wel ergens uitkomen waar mensen zijn.
In de tussentijd praatte ik bij gebrek aan muziek en een gesprekspartner lustig op mezelf in:
“Ik ga volgende week gewoon naar Lowlands,”
“Volgend jaar ga ik zoals beloofd samen met Nova het laatste stukje van de marathon rennen”,
“Ik ga ervoor zorgen dat Casper geen naar telefoontje moet plegen”….en dat op repeat.
Na een paar uur zag ik ineens een paaltje. Men moest eens weten hoe blij een mens van zo’n lullig stuk hout met een likkie verf erop kan worden. Eureka!
Ik liep zowaar weer op iets wat op een pad leek en besloot dit spoor te volgen, wat lang goed ging totdat ik weer bij een rivier kwam.
Licht in IJsland
Paralel aan het water zag ik geen paaltjes meer dus kon het bijna niet anders dan dat ik WEER door het water moest. Aan de overkant zag ik in eerste instantie geen spoor, maar na wat beter te kijken liep het daar toch verder. Rond 5 uur zag ik in de verte licht in de duisternis opdoemen van…ach…boeiend: Licht=Mensen!!
Om 5.30 kwam ik op de camping aan en heb ik mensen wakker gemaakt, uitgelegd wat er gebeurd was en dat ze mijn vrienden moesten waarschuwen.
In alle consternatie was ik de naam van waar ik vandaan kwam vergeten en de dame kon ook niet zomaar naar www.opsporingverzocht.nl surfen om een hardloper te rapporteren.
Wel stuurde ze een radiobericht over alle kanalen.
Op de plek waar ik vandaan kwam gingen mijn kleren inmiddels in zakken voor de speurhonden en de wieken van de helikopter in Reykjavik stonden al op volle toeren te draaien.
Totdat ook daar een bericht binnen kwam dat ik boven water was.
Houdt het hier dan op? Nog niet helemaal.
Ironisch genoeg blijk ik naar de plek gelopen te zijn waar we de volgende dag heen zouden gaan.
Mijn backpack stond uiteraard nog daar en bezorgdiensten zijn er net zo schaars als lampjes dus ik kon kiezen: of 400 euro dokken om mijn tas te laten bezorgen of hem zelf gaan halen en dan gelijk weer terugkomen.
Met het oog op Lowlands en het feit dat ik op die vingertoppen na niets had ben ik dat stuk dus weer terug gegaan.
Onderweg kwam ik veel wandelaars tegen die hadden geholpen met de zoektocht naar mijn persoon en deze heb ik allemaal bedankt.
Al ben niet te lang blijven staan want ik moest natuurlijk nog een keer terug en ik wilde niet weer in het donker terecht komen.
Toen ik bij de opzichter van het hutje aankwam had hij mijn backpack al klaar staan.
Vriendelijk heeft hij een warme mok chocomel voor me gemaakt en heb ik hem verteld wat mij was overkomen.
Hij zei dat ik van geluk mocht spreken dat ik niet in één keer naar beneden gezeild ben en dat ik zo goed tegen kou kan en niet onbelangrijk; kan klimmen.
Maar ik realiseer me donders goed dat het anders had kunnen aflopen.
Daarna ben ik als een speer voor de derde keer achtereen die 18 km gaan lopen en een klein stukje voordat ik weer bij bij mijn maten was zag ik iets wat niemand anders gezien heeft tijdens de tocht: poolvossen!
Als ik niet voor MacGyvertje gespeeld had, was ik deze prachtige dieren nooit tegengekomen.
Elk nadeel heb z’n voordeel, om “ons Johan” maar eens te quoten.
Lost in Iceland
Op 12 augustus kwam ik tijdens het Tax-Free shoppen een shirt tegen met “Lost in Iceland” erop en die heb ik uiteraard aangeschaft, daar deze wel van toepasselijk is.
Grappig genoeg vragen mensen me nooit waar het shirt op slaat: ze denken meteen dat ik geld geparkeerd had bij Icesave en vragen of ik veel verloren heb waarop ik altijd zeg:”Integendeel, ik heb NIETS verloren in IJsland”
Lowlands Festival
Een paar dagen na thuiskomst stond ik voor de poorten van Nederlands beste festival en dacht bij mezelf:
Drunk at Lowlands is better than lost in Iceland. Ik geniet elk jaar van het fantastische gezelschap waarin ik verkeer en alle kicke bandjes en lekkere biertjes, maar dit jaar was dat nog een tikkie beter. De tweede belofte aan Nova heb ik zondag 5 april ingelost en was ook super, it’s great to be alive!!
Tekst: Ronald Klootwijk
Foto’s: Isabelle Smit
