Parijs, de stad die ik lief heb. Waar ik mijzelf al waande met mijn te grote zonnebril achter een cappuccino.
Glurend naar markante heren met grote neuzen en dito schoeisel.
Flanerend langs de Seine, mijn koud geworden handen opwarmend aan een beker vin chaud.
Ik zag het al helemaal voor me, een weekend van totale ontspanning.
Normaliter kies ik niet de meest voor de hand liggende bestemmingen, de meeste hebben toch vaak een opzienbarend verleden dan wel een slechte reputatie. En hoe lief ook bedoeld, gewaarschuwd word ik dan ook van alle kanten.
Of het nu drugsbendes in Colombia zijn, IS in Iran of een Typhoon in China.
Altijd krijg ik te horen; “Zou je dat nou wel doen?”
Dat ik nieuwsgierig ben staat buiten kijf, maar dat maakt mij nog geen roekeloze reizigster.
Op de Barricade
Uiteraard sla ik bij iedere trip de site van Buitenlandse zaken erop na, al word je dan wel goed gevoed door angstzaaierij, iets waar ik na een jarenlange carrière bij de ‘krant van wakker Nederland’ een allergie voor heb gekregen.
Liever laat ik mij informeren door de plaatselijke bevolking, het lokale nieuws, blogs en natuurlijk Facebook en Twitter.
Toen bleek dat Parijs zou veranderen in een grote warzone hield ik mij up to date met Le Parisien en Préfecture de Police die op een kaartje aangaven waar de schermutselingen zouden plaats vinden.
Daar Parijs groot genoeg is bleven er genoeg plekken over waardoor je er geen benul van had dat deze stad het wereldnieuws domineerde.
Gilet Jeunes
Nu zal ik niet ontkennen dat ik een kleine branieschopper ben en anarchie een romantische ideologie vind.
Zodra ik de eerste “gilet jeunes” voorbij zag komen wilde ik dan ook terstond participeren en met hen op de barricade staan.
“Maar waar gaan die protesten nu eenmaal over?”
Kort gezegd over de onvrede die heerst met betrekking tot de verhoging van de brandstofprijzen en andere overheidsmaatregelen.
Een legitieme reden om je gele hesje aan te trekken me dunkt.
Schofterig is wel dat er hier een prachtig decor mee gemoeid is. Standbeelden voorzien van anti-Macron leuzen, ingekinkelde ramen, dichtgetimmerde winkels en etablissementen. Geen porum voor een prestigieuze wijk als het 8e arrondissement.
Streetart in het 13de Arrondisement
Voor mij een reden te meer om eens verder te kijken dan de geijkte, en het afgelopen weekend ‘onveilige’ plekken.
En zo kwam ik dit keer uit in het 13de arrondissement, een wijk aan de zuidoever van de Seine en makkelijk te bereiken met lijn 6 (uitstappen Nationale).
Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat dit wijkje weinig laat zien van de alom bekende charme die Parijs normaliter aan mij heeft getoond.
Vaker dacht ik te zijn beland in een troosteloze Sovjet wijk van bijvoorbeeld Gori dan dat ik mij op nog geen half uur begaf van het charmante Marais. Dit kan er ook aan gelegen hebben dat er bussen vol met oost Europese migranten stonden die zich om 12 uur in de ochtend ‘en public’ tegoed deden aan de goedkope vodka.
Maar om dit gebied minder mistroostig te doen lijken is de stad Parijs hier project Streetart 13 gestart in samenwerking met de Galerie Iterrance. En het resultaat mag er zeker zijn!
Psychedelische kunst
Een andere optie als je je ten tijden van de protesten niet in een drukke menigte wilt begeven is het onlangs geopende museum Atelier Lumieres, oftewel het digital art museum. Hier worden in een oude ijzersmelterij Weense schilderkunst van Gustav Klimt, Egon Schiele en Friedensreich Hundertwasser geprojecteerd. Maar op dusdanige wijze dat je het idee hebt in Eftelings’ Vila Volta te zijn, de kunst gaat langs en over je heen, terwijl de bombastische tonen van Chopin en Bach voor kippenvel zorgen. Aanrader dus!
(Side note, ik kan mij zo voorstellen dat als je een fan bent van psychedelische drugs dit een van de meest toffe bestemmingen is).
La Vie en Rose
Toen het lot bepaalde dat bij gebrek aan levensvreugde iemand zich voor mijn Thalys had geworpen restte mij niets anders dan het mijne te vieren. En wel in de Piano bar van de wijk Saint Michel op steenworp van de Notre Dame.
Een enigszins sjofele horecagelegenheid waar een Pamela Anderson look-a-like met doorrookte doch uiterste sexy stem haar repertoire franse chansons ten gehore bracht.
In vervoering door haar voorkomen dan wel de glazen Martini die hier door mij soldaat werden gemaakt kan ik niets anders constateren dan dat Parijs, ook in tijden van opstand, de stad blijft waar ik mijn hart aan heb verloren.
