Tips om te landen na je reis

Terugkomen van een reis is makkelijker gezegd dan gedaan. Want het is me een kater wel zeg!
Natuurlijk ben ik blij om m’n vrienden weer te zien, mijn hond te knuffelen en onderuit gezakt met m’n hand in mijn broek teevee te kunnen kijken. Maar na een week, wanneer de was weer naar mij ruikt, ik met iedereen weer de nodige koffie en biertjes heb gedronken komt daar ineens die klap.
Toegegeven de ene keer wat harder dan de ander, maar hij is er wel, dat desolate gevoel. Een mokerslag van eenzaamheid.

Zand tussen je tenen, vrijen en curry

Je vrienden zijn deels geïnteresseerd in je verhalen maar door het wereld wijde web zijn de meeste al verteld, althans dat lijkt zo. Als je mij vraagt wat ik heb meegemaakt dan wil ik je daar uren over vertellen. In gedachten neem ik je mee naar de mooiste oorden, ruik je dezelfde geuren als ik heb geroken, voel je het zand tussen je tenen, heb je gevreeën onder de sterrenhemel, en at je op een gammel plastic krukje terwijl de ratten over je voeten liepen de lekkerste curry die je ooit zult hebben geproefd.
Vraag ik wat hier is gebeurd dan lijkt de tijd te hebben stil gestaan. Ik word er mistroostig van.  Voordat je het weet val je terug in je oude routine en is het alsof je nooit bent weggeweest. En juist dat wíl ik voorkomen.

Rotterdam de coolste

Zelf heb ik geluk en woon ik in de coolste stad van Europa als ik CNN mag geloven.
Een van de redenen waarom ik zoveel van Rotterdam hou is dat ik het constante gevoel heb nog steeds op reis zijn want elke dag valt er hier wel iets nieuws te ontdekken.
En een avondje “Witte de With” is tegenwoordig een Engelstalige aangelegenheid geworden door de komst van de vele toeristen die mijn stad aandoen. Mocht je de pech hebben in Schubbekutteveen te wonen dan zijn er gelukkig nog andere opties om het gevoel van wegwee te onderdrukken.

Tips:

Blijf jezelf ook na terugkomst uitdagen.
Kom uit je comfortzone en ga uit eten bij dat ene exotische eettentje en proef nieuwe smaken.
Ga regelmatig naar een museum of tentoonstelling in je eigen stad.
Meld jezelf aan op Couchsurfing en nodig andere reizigers uit. Mocht je niet kunnen hosten dan kan je ook meedoen met de events die zij aanbieden.
Geef tours door je eigen stad.
Slaap eens in een dorm in je eigen woonplaats.
Nodig toeristen uit om bij je te komen eten.
Kijk reisfilms of lees er boeken over.
Laat je op reis gemaakte vrienden bij je overnachten en bezoek hen als je in de gelegenheid bent.
Maak een account op MeetUp. Zij brengen mensen uit duizenden steden samen om meer te doen waar ze van houden. Het draait om één simpel idee: samenkomen en doen wat je belangrijk vindt. Een community om zo verschillende nieuwe mensen te ontmoeten met soort gelijke interesses, waaronder bv. reizen.

Maar eerlijk is eerlijk; niets of niemand haalt voorlopig het onrustige gevoel bij me weg.
Het opgejaagde gevoel, het moeten luisteren naar anderen, in een keurslijf zitten, me aan afspraken houden en het alleen naar bed gaan. Ik mis het geroezemoes in dorms, de alertheid die ik ervaar op reis, de prikkels en vooral mezelf.

De rush van een ticket

Voor mij staat er maar een ding te doen en dat is bij thuiskomst een volgend ticket boeken. Dat alleen al geeft me een lach op mijn gezicht. Nadat ik een vlucht heb bevestigd voel ik de rush letterlijk door mijn aderen stromen.
Ik kan weer verder met leven! Tot aan de week voor vertrek, dan begint het volgende euvel; de angst voor het onbekende.

Want als het gaat om mijn reisplannen, is het altijd hetzelfde verhaal. ‘Je gaat de beste tijd hebben!’
“Vorige keer kwam het toch ook goed?” of onlangs; Jij bang, je bent toch onze Rotterdamse Floortje, dat had ik nooit verwacht!”
‘Ik weet dat het weer super zal zijn!’ Toch? Ik wil gaan … toch? Het zou nu belachelijk zijn om nee te zeggen.
Het reisvirus stroomt immers door mijn bloed nietwaar?

Angstplasje op Schiphol

Als ik op Schiphol sta bij de bagageafgifte en er verschijnt in het display ‘confirm’ dan wil ik het liefst nog op ‘nee’ drukken. Ik weet het namelijk helemaal niet zeker. Meestal heb ik de dagen voor vertrek geen oog dicht gedaan en nu sta ik met een samengeknepen blaas voor de douane om een angstplasje op te houden.

Ik giechel nerveus als de dame van de beveiliging haar vingers langs mijn broekband laat gaan omdat ik altijd de angst heb ontzettend opgewonden te raken van deze aanraking. En dan is het zover; ik ben er doorheen.  Het vaste ritueel is dat ik een boek van mezelf mag kopen en daarna is het wachten.
Neurotisch kijk ik op het bord met de aangegeven gates. Check, check, dubbel check. Van de zenuwen vergeet ik de nummers weer en besluit er een foto van maken.  En daarna een selfie naast het vliegtuig, voor Instagram. Want dat is het meisje die ik wil laten zien aan de rest van de wereld. Het meisje waar ik zelf het meest van hou en waar ik inmiddels ontzettend trots op ben.